Еднаш во една
планина
се беа спуштиле
облаци .
Низ снегот
цапав сам ,
а околу мене
се беше бело …
Никаде
хоризонт … само бело.
Како светот
наеднаш
да се беше
претворил во
огромно
платно
врз кое можев
да нацртам
или насликам
се .
Навидум
господарев
врз мојата
судбина.
Немоќен бев
да гледам далеку
но знаев дека
секој чекор
ме води кон
хоризонтот.
Март 2018)
Март 2018)
Comments
Post a Comment