Самотија

Тешко ми идат зборовите ,

тишината ме победува веке

се вгнездила во мене

и грепчи корне кога нешто

па макар и штраканјето по

тастатурава ке се обиде

да и го ништи спокојот.

Тешко ми идат зборовите.

Со луге скоро и не зборувам,

сиви и испиени се и нивните

и моето лице , деновите веке

тежат премногу

а траат прекратко и маките,

не одлетуваат туку застојуваат

како тиња

Тешко ми идат зборовите.

Секој збор бара сила,

Бара прошка за туѓата а и

сопствената глупост.

Секој збор има квантни крила

и нивното замавнување

го менува светот.

Секој збор е бунар мизерија

која кога ке се изрече

ке набликне ко вруток.

Тешко ми идат зборовите.

Полесно е да молчиш,

гледајки во истокот

додека го пиеш утринското

кафе и се гушиш

на првата цигара

слушајки ги ветрушките

како чачорат над прозорецот

каде им е гнездото.

март 2018