Кога гледам натаму
на вратата уште звездат
две зелено сино, сиви звезди.
Секое утро ги гледам
и слушам како
некој чекори по скалите.
Навечер , гледаат,
како истечениот
восок го враќам
за свеќата подолго да гори,
а скалите се тивки.
Изземам поглед кога излегувам
да не ме фатат.
Ама тука неможам
да застојам долго веке.
Ако останам,
ке сум само каменот
на сред река
кого водата
го ситни
, дроби
и милува .
Ке остане само
тиња на крајот
и песок .
Се терам да течам.
Иако таму на прагот
само за мои очи светат,
а одамна
станале супернови
и само далечината
ме лаже дека светат.
Дек 2018
Comments
Post a Comment