Носталгија

Нечист и напуштен стар град,

од снегот личи ко стерилизиран.

Безумни празни лушпи и

ниеден доктор во време на чума.

Стапките на огромни волчји шепи

ми го покажуваат патот назад

кон огништето,

таму ни жарче, сал пепел и студ .

Оние кои беа тука - сеништа,

гувеат пред куќите без покрив.

Некои цели , некои заборавени,

Некои голи со покриени од косите гради.

Пак ти, Улисе, тргни да го бараш домот,

пак надевај се оти огнот гори и
оти со отворени нозе

таму таа те чека …

И сам знаеш оти тука ти застанал умот.

И тие сеништа секогаш назад ќе те вратат.

И те срби и боли одамна одсечената рака за да

бараш жив низ разрушена Итака.

Јан  2018