Утрото
подмукло
се всадува во празниов стан
под сивото декемвриско небо.
Поредното кафе е единствено
нешто кое ја топли душава.
Самотијата е како вода
и премалку и премногу
од неа те убива.
Се загледувам кон
сивилото надвор.
Здивот е тежок
како градите да одбиваат
да се наполнат
оти тебе и утрово те нема.
Comments
Post a Comment