Кутивче

 

Кога се враќам тука секогаш цветат кактусите

а деновите се тегнат до бесконечност.

Куќата станува пожива

како да е моето присуство причина

за мирисот на лаванда и нафталин

да си замине .

Секогаш кога се враќам тука

некои чудни сенки играат по ѕидовите

… духовите на изгубеното и заборавеното.

И посегнуваат по кутивчето во кое ја скрив

целата моја љубов пред многу години.

Ти се чини сакат да го отворат,

и од него да испуштат се кажано и не кажано.

Секогаш кога се враќам тука

сум изгубен и ги допирам камењата

за да се допрам себеси ,

онаков каков што сум бил.

И да го натерам младото јас да се види

во огледало остарен и измачен.

Секој пат кога се враќам тука

од пепелта се крева пак огнената птица

секој нареден пат сјае послабо

и е помала .

Но сепак се раѓа и летнува.