Капки

 

Како растопена свеќа 

дури и телово откажува, 

изморено од хировите 

на болниот ум 

кој де сака , де не сака 

да живее веќе. 

А и како да издржи 

кога дел од него е 

војната водена сорок лета. 

Секој ден битка 

мегу оној кој во се убавина гледа, 

и оној кој во ништо не наоѓа смисла. 

Растопениов јули,

цел веке земен од она јас 

за кое светот е црно бела слика. 

Заблеан во сивило

со очи удавени во поредната чаша. 

Крваврам тука оптегнат на камен – препек.

со изгорена уста , исушени очи.

Полумртов и единствена жртва 

на војната која внатре дивее. 

Со здивови последни барам 

бар една последна убавина – слика. 

За да украдам уште еден ден,

и битката да не заврши тука.