Клуч

 

Коси обелени никнаа кај мудрецот в срце

Од немање храброст да каже дека љуби жена 

И севишниот, толку силно и исто 

Што стравот во море реши да го удави.

Грмеше и морето диво жедно за капка шербет

Само сол му вдахнале, на други нудејќи живот

Па само небото му остана

Приказна да му раскаже за својот вечен немир

И да расфрли пенлив бес врз камењата на брегот.

А трештеа мисли од умор

Барајќи во мракот цвет со бои живи

За животот шарен што само во него се свил

За два света различни како срце и ум

За портите железни што вечно нив ги дели

И за клучот незнаен што радост носи.