Здив

 

Не престана да топоти бранот

Мислиш вулкан е па ќе прсне пепел и врела лава

Не престана да ти ја покрива главата

Полнејќи ти ги очите со сол.

А на брегот?

На брегот ветрот само врел песок донесе

Па вкусот песоклив ти остана во уста

И по години поминати цели

Да те потсети на силата на водата и земјата.

Ни мноштвото палми на брегот

Не го изладија пеколот

Ниту есенскиот дожд што дојде после

Не го удави твојот јад.

А можеше бестежински да лебдиш на бранот

Само со еден кратка задршка на здивот.

Можеше да се спасиш од ветрот

Само ако го пуштеше здивот на брегот.

И јадот ќе беше помал

Само ако го прегрнеше дождот

Со љубовно дишење.