Отаде ене, убавина

Мека бела патека

По која прстите полека чекорат

Тајна приказна читаат

Како со Брајово писмо пишувана

Длабоко скришно втисната

 

Среде сиот мрак светкаат

Само семафорите на булеварот во далечина

И тие крупни очи кои впиваат

Од кои одблеснува меко и питомо

Полната како златник Месечина

 

Топол здив и прегратка

Каде едниот завршува, а другиот почнува

Од заумни предели творат вистини

Да ги вдишат жедно, да ги испружат пред себе

А времето не застанува, гони, спотерува

Асфалтот повикува, се перчи со својата моќ

 

Небаре не е како патека од чад

Која ја обликуваме и гужваме во раце според нашите желби

Која се покорува на ритамот на бескрајната ноќ

Во јаве кое навасува секаков сон

И изгора која ќе го надживее и крајот на светот...